Vaya con Dios toer dag 39: Santiago - Forcarei

Op naar Portugal! We hebben ons doel behaald. Santiago en de camino zijn gelukt. Nu gaan we voor de kers op taart. 

We willen fietsend de grens met Portugal over zodat we maar liefst 4 landen hebben bereikt met de fiets. Het is maar een getal maar voor ons wel zo leuk. Dit zal ons afhankelijk van waar we de grens over gaan nog twee of drie dagen kosten.

Tenminste als we meer geluk met het weer hebben. Vandaag was het koud, waterkoud. We hebben constant door een natte nevel gefietst en veel, heel veel geklommen. En dat ga je voelen. Vooral als je bezweet de afdaling mag nemen is dat geen pretje. 

Net na Santiago zag ik op de autoweg die wij reden een pluizenbol mij aankijken vanuit de goot. Nieuwsgierig als ik ben stop ik toch even. Met gevaar voor eigen leven want het was er druk en het is linke soep om op een fly over stil te gaan staan. Het pluizenbolletje bleek een kitten te zijn. Ik heb hem maar in mijn stuurtas gestopt in mijn versleten fietsbroek. Maar toen zaten we met een dilemma. Terug naar Santiago voor een dierenarts? Of verder op de route er eentje zoeken? Gelukkig kwam pa een kleine kilometer verder met zn bus langs rijden en heeft de kleine boef overgenomen. Via internet zagen we een dierenarts twee dorpen verder op een alternatieve route. Pa zou hem wel even brengen. Nou is dat lief of niet? Wij zouden ook daarheen komen om te kijken of alles goed ging.

Nog geen half uur later belt mijn vader, de dierenarts sprak geen Engels maar het was duidelijk, hij had geen interesse in de poes. Helemaal mooi! Dat zou lekker zijn, een dierenarts die geen poes wil helpen??? Dat zullen we nog wel eens zien. Met stijgende irritatie vlogen Rick en ik op onze fietsen naar de dierenarts annex beul! Eenmaal daar bleek het verhaal toch anders in elkaar te zitten. De lieve assistente was maar wat bereid het beestje te helpen. Normaal is het gebruikelijk dat je, als Spanjaard, zelf de dierenambulance belt om de vondeling te laten afhalen. Maar omdat wij fietsende pelgrims zijn mochten we de pluizige boef achterlaten en zouden zij hem verzorgen.... Ik op de fiets naar pa toe, poes gehaald en terug naar de assistente. Eind goed al goed! Maar waarom wilde ze pa dan wegsturen? Nou dat weten we inmiddels ook. Pa bleek bij de 'clinica' die er naast zit naar binnen te zijn gekoppeld met de poes in de arm. Echt gek is het niet dat ze hem daar niet wilde helpen, het bleek een 'clinica dental' te zijn....

Na alle commotie, hilariteit, kou en stevige klimpartijen hebben we besloten er na 48 kilometer mee te kappen. We waren veel tijd verloren dus mooi geweest. Morgen met frisse moed weer verder.