Vaya con Dios toer dag 23: Dax - Saint Palais

We zijn vandaag weer lekker op tijd vertrokken. Maar zowel Rick als moi zitten niet lekker in onze vel. We zijn wat nukkig en zeker niet soepel aan het fietsen. 

We hebben besloten iets meer als pelgrims deze tocht te ondernemen. Uiteraard is het nog steeds vakantie maar laten we zeggen dat we het 'als God in Frankrijk leven' iets te letterlijk hebben genomen. En helaas hebben we beide de staatsloterij nog niet gewonnen. Dus besluiten we goedkoop boodschappen te doen in plaats van de plaatselijke bakker van al zijn lekkers te verlossen. 

Uiteraard krijgen we precies vandaag na twee lekkere rustige fietsdagen heel wat klimmen te verwerken. Maar de afdalingen maken veel goed. Toch zijn we de hele dag afwezig en kribbig. Als we in de middag eindelijk onze koffie hebben gedronken, zelf gemaakt in de kerk gaat het beter. En alsof Saint Jacques ons ziet worstelen beloont hij ons met het eerste uitzicht over de Pyreneeën. Goed, ze zijn ver weg en gehuld in mist maar we zien ze. En kunnen nooit ver weg zijn.

We besluiten in de koffiekerk ook ons reisplan te wijzigen. Gezien de conditie en tijd besluiten we niet via Canfranc de grens over te gaan maar de mildere route via Saint Jean pied de port te nemen. Die begint maar met een kleine 1000meter klimmen...Alsof het niets is voor deze arme polderboys uit de Lage Landen.

Het toetje op de taart is wel onze slaapplaats. Eens geen tent opzetten. We hebben een heuse pelgrimsherberg gevonden in een oud klooster. Nu gerund door vrijwilligers en oud-pelgrims. We ontmoeten en Martin en Patrick. De vrijwilligers, 2 zeurende oud Frans stel die pelgrimeren met de auto geloof ik en Zoey, een Franse kunstenares die vriendelijk is maar een paar knikkers mist. Wat een weelde.... 

Ps. Ik kreeg na het ontmoeten van zulke diverse pelgrims een liedje in mijn hoofd die er niet meer uit ging, zoek maar eens op. Een kleine passage eruit blijft mij altijd bij:

Jules de corte - liedje voor de hopelozen

'Misschien hebben zij vroeger ook gebeden, misschien met zoveel meer geloof dan zij, die het alleen op vaste uren deden als ging het om een alledaags karwei'