Vaya con Dios toer dag 35: Rabanal del camino - Trabadelo

Nu eerst een ontbijtje! Heerlijk. Bedankt Tatum. Wat een lieverd. Ze komt uit Duitsland. Ik ben jaloers. Ik wil hier ook een hostel runnen.

Door al het klimmen zijn we inmiddels fysiek wel te vergelijken met twee jonge goden. Eigenlijk vind ik dat ze de leeftijd in ons paspoort wel mogen aanpassen. Het klimmen wat wij met de fiets moeten doen is al bijna niet meer te merken. We gaan zo soepel de berg op dat we haast bang zijn het ijzeren kruis, Cruz de ferro te missen. Het is ons laatste echte wapenfeit de hoogte in.

Nou, het is niet voor het eerst dat de verwachting van een kruis hoger zijn dan de werkelijkheid. Ik had verwacht een majestueus ijzeren kruis te zien op het hoogste punt maar helaas. Net nadat we fietsend het hoogste punt bereikt hadden vlogen we alweer omlaag en als we niet op hadden gelet hadden we het kruis gemist. Het is dat er pelgrims stonden te kwijlen en soppen naast een beetje droef aandoende berg stenen met een grote boomstam en een klein kruisje in de top.

We waren vooraf wel even angstig voor de klim maar zoals mijn oma altijd zei : 'Men lijdt het meest door het lijden dat met vreest, maar dat nimmer op komt dagen'

Het afdalen was overigens wel geweldig, neen het afdalen was ge-ni-aal! Heerlijk. Omlaag vliegen! Als een f@cking dart! Helaas moesten we veel en vaak remmen in de haarspeldbochten. En het duurde minstens een half uur voor we beneden waren. Van 1500 meter naar 800 meter. Maar het betekend wel dat we de zware elementen gehad hebben. Op naar Santiago, nog 180 kilometer te gaan.

Oh nog even, moet hem toch delen, Rick ging het water in. Vrijwillig!